Lone stories #6: throwback naar onze roadtrip / van San Francisco naar het Marryhill (longboarders) event

Wat als je een maand hebt om door het westen van Amerika rond te reizen? Lijkt veel, maar dat viel uiteindelijk best wel tegen. Benieuwd naar wat wij in de 2e ‘helft’ van onze reis door Amerika hebben gedaan?

Pastel huizen en crack junks in San Francisco

Onze eerste roadtrip sloten we af in de winderige stad San Francisco. Na een paar dagen in een hotel in de verkeerde wijk te zitten zijn we niet teleurgesteld weer verder te gaan. In SF (zeg nooit San Fran, dan lachen locals je schijnbaar uit) leven veel crack junks op straat. Naast de prachtige pastelhuizen, tuinen vol met mooie bloemen en de famous Golden Gate brug, heeft de stad dus ook zeker een donkere kant. Sommige junks, of zwervers zien we nog met de spuit in de hand zitten. Stiekem ook wel eng om er langs te lopen. Wat als ze uitschieten? Wat als ze in een bad trip zitten.

Als we de laatste dag in San Francisco onze nieuwe huurauto ophalen en wegrijden uit de stad, gaan we nog 1 keer onder de Golden Gate brug door en op weg naar Marryhill, een klein plaatsje in Washington.

Onder de Golden Gate bridge
Dag San Francisco

In Marryhill wordt het jaarlijks terugkerende evenement met dezelfde naam als het plaatsje georganiseerd. Mijn vriend heeft zich hier voor opgegven, net als 2 andere Nederlandse longboarders die wij kennen.

Flink wat kilometers door Californië maken

Het is woensdag. Omdat we niet zo veel dagen hebben om van San Franciso naar Marryhill te rijden, moeten we flink wat kilometers maken. Vrijdagavond willen we in Marryhill zijn, omdat het event op zaterdag begint. We rijden een flink stuk langs de kust van Californie richting Oregon. We maken een stop in het plaatsje Manchester. Nooit geweten dat er nog een Manchester bestond, jullie wel? We zetten ons tentje op bij een KOA camping, de wat luxere familiecamping keten in Amerika. Bij de receptie checken we gelijk in met een andere Nederlander die op reis is met zijn racefiets. Dat is pas avontuurlijk. Ze hebben zelfs speciale kampeerplaatsen voor fietsers waar je – dat denken wij – een campingplek met andere fietsers deelt.

Omdat het vrij laat in de middag is doen we een korte hike achter de camping door de duinen naar de zee. Het is al laat en we hebben niet veel tijd om de hike af te maken. Daarna verdwijnen we net als elke avond eigenlijk – na het koken – vrij snel in de tent om één aflevering van een serie op de laptop te kijken (want electriciteit is schaars) en in slaap te vallen. Op campings is het vrijwel altijd om 10 uur in de avond quiet time, dus dan liggen alle campinggasten op een enkeling na al in de tent. Als we de volgende dag opstaan rijden we om 8 uur in de ochtend weer verder. Op naar de staat Oregon.

In de duinen

De prachtige kust van Oregon en enge campings

De weg langs de kust van Oregon is prachtig. Rotsen die uit het helderblauwe water steken met een groen waterrandje eromheen. We maken wat foto’s en vinden de kust van Oregon eigenlijk net zo prachtig als de kust van Big Sur (tip!). Misschien wel mooier. Als we uiteindelijk geen plek kunnen vinden op een camping die we halverweg Oregon op het oog hebben (aan een surfstrand!) balen we. We rijden nog een half uur verder en ik zie op Google dat er een camping aan een rivier zit. We rijden de camping binnen en bij de receptie groet de eigenaar ons met een overdreven Amerikaanse lach “We’re welcome to have you” als we “ja” zeggen tegen een plekje op de camping. Ik vind het ergens ook een beetje creepy. Er zijn maar 3 andere tentjes en de rest van de campingbevolking bestaat voornamelijk uit RV’s (de campers dus). Best ongezellig als je zelf niet in een RV zit. Campers zijn best ongezellig!

Naast ons is een meisje in haar ‘eentje’ een vuurtje aan het stoken (stoer!). Ze wordt vergezelt door haar twee honden. Haar auto is volgeplakt met stickers van plekken waar ze met haar auto is geweest.

De volgende ochtend worden we wakker van twee jongens die aan het mediteren zijn. Die nacht kwamen ze s’nachts aan en maakten ons al wakker met hun lawaai en de koplampen van de auto. Het mediteren ging ook niet bepaald zacht…

Het is vrijdag en we rijden vroeg weg van de camping zodat we op tijd op de camping zijn om nog een biertje met Edwin- één van de Nederlandse longboarders – en zijn gezin kunnen doen. De rit naar Marryhill is saai: we rijden over de Highway 5 door het binnenland. Er is weinig te zien. Als we na lange files rond Portland op de camping aankomen staat Edwin al klaar met de Corona. We mogen van de Campingeigenaar voor een klein bedrag onze tent naast Edwin’s camper zetten. We besluiten niet om naar de gratis camping van Marryhill te rijden omdat het geen camping is. Er zijn geen faciliteiten en het is er schijnbaar overbevolkt door alle skaters. Nee wij blijven de saaie stelletjes haha.

We drinken een Corona onder de heldere sterrenhemel en spotten de melkweg. Morgen moeten we op zoek naar een andere camping, want de camping is volgeboekt doordat de band Santana (ken je ze nog?) in de buurt optreed. Maar dat zoeken is een zorg voor morgen.

Marryhill dag 1

Het Marryhill event begint de volgende dag en het is 38 graden. Ik heb medelijden met de riders in leren pakken. Ik heb me laten vertellen dat er ratelslangen langs de weg zijn en ik vraag de fotograaf van het merk Moonshine om tips om die slangen ter herkennen. Die kerel zal achteraf wel gedacht hebben dat ik een enorme loser ben want ik vroeg van alles; waar je het beste kan staan, hoe ratelslangen klinken, hoe je ze niet laat schrikken etc. yeah ik ben een schijterd. Na 3 rondes hou ik het voor gezien. Het is te warm en ik schijt ‘m serieus voor die slangen.

We vertrekken die dag iets vroeger van het event om de andere camping bij langs te gaan. Helaas blijkt ook die camping vol te zitten, maar wijst een van de medewerkers ons op een park waar je mag wildkamperen. Er is een toilet aanwezig en we zitten aan een meer. We besluiten daar die nacht te slapen. De tweede dag besluiten Ilona, vriendin van Edwin en ik om op de camping te blijven. Er is weinig te doen als toeschouwer van het event. Niet wat wij gewend zijn van de Europese events, waar je nog restaurants hebt of ergens gezellig kan zitten. Bovendien is het die dag 40 graden, veel te warm als je alleen maar wacht :) We blijven nog een extra nacht die dag en worden ‘s nachts nog wakker gesproeit door de sproeiers van het park (super nice). Dan is ons avontuur in Marryhill alweer afgelopen en zijn we stiekem blij dat we op zoek kunnen gaan naar een camping met douche, want we hebben al een tijd niet gedouched, ja zo gaat dat wildkamperen dus.

Hierna begint onze roadtrio door Oregon, wat hebben we er zin in!

Scroll naar boven