Whistler ademt in de zomerperiode mountainbiken. Een bestemming waar we neerstrijken tijdens een langere wereldreis. Met nog wat geld over voordat we naar huis gaan dacht ik “we gaan gewoon een les nemen”. En samen met mijn vriend zaten we ineens in de stoeltjeslift naar boven, met onze mountainbikes voor ons in de rekken.
Van alles een beetje
Ik heb mountainbiken altijd leuk gevonden. Maar zo ook 100 andere funsporten. En zo kom ik nooit toe aan andere sporten of word ik beter in een bepaalde sport. Zo kan ik dus een beetje mountainbiken, naar down-hil mountainbiken had ik nog niet eerder gedaan. Tijd voor een lesje om eens goed de basics te leren.
Mountainbiken in Whistler
Na de sneeuwperiode is het tijd voor de mountainbikers om het mountainbike park onveilig te maken. Volgens Red Bull ”The best mountainbike park on the planet”. Diverse routes en moeilijkheidsgraden maken deze downhill tracks geschikt voor beginners en gevorderden.
Dat moest ik toch even testen. Maar met weinig ervaring met mountainbiken lijkt voor mij elk park de best on the planet. Ik vind mountainbiken gewoon erg tof. En eng tegelijk. Op een of andere manier vind ik alle extreme sporten heel vet en ineens had ik er een blog over. Maar juist omdat ik ze zo eng en tegelijk tof vind ben ik eigenlijk gewoon een adrenaline junkie. En wauw zo’n mountainbike sessie gaf mij heel wat adrenaline (en 2 dagen spierpijn). Maar goed, Whistler. Wat het mountainbiken in Canada zo mooi maakt zijn – en dat is Redbull met mij eens – de bossen. Al die bomen om je heen terwijl je over grind, stenen, boomstammen met snelheid naar beneden crosst. En die outfits, damn die zijn ook heel vet.
The best mountainbike park on the planet
Mijn lesje mountainbiken in Whistler
Om kwart voor 10 lopen we de mountainbikeschool binnen. Omdat het geen hoogseizoen is konden we gister boeken en vandaag al rijden. We schrijven ons in via de beschikbare computer en onze full suspension mountainbikes en gear (helm, handschoenen en elleboog- en kniebeschermers) worden klaargezet. Als we naar buiten lopen komt onze instructeur, een man in z’n 50 (tof!) naar ons toe. Hij legt ons kort uit hoe we de mountainbike in de lift moeten zetten en bovenaan krijgen we een korte uitleg hoe we moeten remmen.
Daarna rijden we naar een mini baan om te oefenen met bochten en met remmen. Na deze korte maar heldere uitleg (heel veel dingen vielen op z’n plek nadat ik een aantal keren zonder les had gemountainbiked) gingen we direct de eerste track naar beneden. Een aantal bumbs, zoals hieronder en om de zoveel tijd moesten we stoppen om wat extra uitleg te krijgen.
Beren in het mountainbikepark
Instructeur: “Oja en kijk uit voor beren, maar wees niet bang, ik weet hoe ik met ze moet omgaan”. Okay, ging er door m’n hoofd. Ik had eerder al gelezen dat je als fietser iets kwetsbaarder bent voor beren omdat je zo snel gaat dat tegen de tijd dat ze je horen je al bij ze bent. Onderweg komen we nog een stopbord tegen (waar je moet stoppen omdat je samenkomt met een andere track) waar een hap uit genomen is door een beer. Okay, het is geen grapje denk ik nog. Als blijkt dat ik de bumps verkeerd neem denk ik teveel na bij elke bocht en gaat het iets minder. Zo dacht ik zoveel na over de juiste positie in de bocht dat ik vergat af te remmen en bijna in de bossen vloog. Er schieten vlinders door mijn maag. “Okay, dat was creepy”. Ook ga ik minder snel en denk ik op sommige plekjes “Sneller, beren?”.
Steeds moeilijker
Elke keer proberen we een nieuwe track, de ene technischer dan de andere. Nadat ik bijna de bossen in ben gevlogen ben ik wat voorzichtiger. En nu wordt het me duidelijk hoe belangrijk het is dat je pedalen horizontaal moeten, vooral in de bochten. Je zou je pedaal maar met hoge snelheid tegen een stuk boomstronk of steen aan krijgen, brrr, niet aan denken. Dan krijgen we te horen dat je op gladde stukken (zoals op boomstronken en bepaalde stenen) beter niet te hard kan remmen zodat je gaat driften. Dat merk ik als ik bij een stuk niet zo goed naar beneden durf en met de achterrem ingedrukt begin te driften net voordat ik tussen 2 bomen op heel veel los zand in moet rijden. Pfoei! Ik heb het overleefd.
Een extra lesje + Peak to Peak gondola-pas!
Na de 2 uur les krijgen we een aanbieding om voor 80 dollar nog 2 uur te rijden waarvan 1 uur met de instructeur. Omdat het zo vet is besluiten we dat te doen. We komen nog een keer langs de bumps waar ik er bijna afvloog en gelukkig gaat het goed. Tip om je angsten te overwinnen: als je (bijna) valt, nooit gelijk stoppen, maar doorgaan. Zo is je laatste keer nooit de slechtste (als het goed is ;-))
Na dat uurtje extra lesje gaan mijn vriend en de enige andere cursist, een Duitser uit Hamburg, en ik nog zelf wat tracks af in ons laatste uur en laat ik ze nog met z’n tweeën de laatste keer de liften in gaan omdat ik ze toch vertraagd door verzuring in m’n benen. Na de les mogen we onze skipas nog de hele dag gebruiken voor de bekende Peak to Peak gondola en dat gaan we dan ook zeker doen. En dat downhill mountainbiken? Ik ben al aan het kijken waar in Nederland e.o. ik dit kan oppakken. Nieuwe verslaving?
Fietstip: Ben je van plan veel te fietsen in Canada? Met de Garmin Edge 830 kun je gemakkelijk routes importeren vanuit je telefoon.
